Όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε να κοιτάμε το φεγγάρι. Ξαπλωμένοι, στα άβολα εκείνα βράχια, οι δυο μας. Μου απαγόρευες να μετρήσω τα αστέρια, φοβόσουν λέει μην και γίνω άσχημη. Εγώ γελούσα και μέτραγα ολοένα και πιο δυνατά και πιο δυνατά, μέχρι εσύ να προσπαθήσεις να μου κλείσεις το στόμα.
Μεγαλώναμε και δεν ξεχνάγαμε εκείνα τα βράχια. Κάθε αυγουστιάτικη πανσέληνος ήταν δικιά μας. Και έλαμπε μόνο για μας. Με τα χέρια μας ενωμένα και τα μαλλιά μας λυτά, μεταμορφωνόμασταν στα πιο τρελά μας όνειρα. Γελούσαμε και παίζαμε και ζούσαμε σε εκείνο το φανταστικό κόσμο, που πλάθαμε για μας. Μόνο για μας.
Σήμερα τα φεγγάρια είναι πολλά. Σήμερα τα βράχια είναι μακριά και εμείς αλλού. Άλλο φεγγάρι εσύ, άλλο φεγγάρι εγώ. Δεν έχω όνειρα να σου πω, ούτε ιστορίες. Τα χέρια μας πια ρυτιδιασμένα και τα μαλλιά μας κοντά. Έχω καιρό να πάω στα βράχια, μόνο αυτά παραμένουν πιστά στο ραντεβού μας.
Κάπου εδώ στο τέλος, φαντάζομαι να προχωράω αργά προς τη θάλασσα. Θα αφήσω το μπαστούνι μου και θα σκαρφαλώσω σε μία από τις πέτρες. Εσύ θα με βοηθήσεις. Θα παραπoνεθείς για τα κόκαλα σου που πονάνε, θα σε πω γκρινιάρη και εσύ θα χαμογελάσεις, σκύβοντας το κεφάλι. Θα ξαπλώσουμε προσεκτικά στο μέρος μας και θα κοιταμε τον ουρανό περιμένοντας. Δεν θα έχουμε ούτε όνειρα, ούτε ιστορίες να διηγηθούμε. Κάπου εδώ στο τέλος, θα ξαναγίνει πάλι δικό μας το φεγγάρι και θα σωπάσουμε. Επιτέλους θα σωπάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου