Η ώρα 8. Μισητή ώρα. Ο ήχος από το ξυπνητήρι τρυπά τον εγκέφαλο, αναγκάζοντας τον να ξυπνήσει. Αναβολή. Λίγη ακόμη ώρα. Λίγος ακόμα ύπνος. Δεν είσαι ακόμα έτοιμη να ξυπνήσεις. Κοιμήσου. 8 και τέταρτο, αναβολή. 8 και μισή, αναβολή. 9. Γαμώτο. Άργησες. Πάλι, άργησες. Πέτα το πάπλωμα και κουβάλα το κουφάρι σου μέχρι το μπάνιο.
       Πλύσου. Χτενίσου. Γίνε άνθρωπος, ή τουλάχιστον προσπάθησε. Κοίτα τον καθρέφτη. Ένα πρόσωπο πρησμένο με δύο μεγάλα μαύρα μάτια, που στολίζονται με ακόμα πιο μαύρους κύκλους. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα που να σε κάνει να γελάς. Κλείνεις τα μάτια, ένα μικρό χασμουρητό σχηματίζεται. Ξαφνικά θυμάσαι. Πέρασε ένα τέταρτο μέχρι να θυμηθείς. Δεν μπορείς παρά να το θεωρήσεις πρόοδο. Κοιτάξου ξανά. Ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο σου. Να κάτι που αξίζει να προσέξεις. Το δέρμα σου λείο, χωρίς σημάδια, σα να γεννήθηκες χθες. Τι σημασία έχει πόσο χρονών είσαι πραγματικά, όταν φαίνεσαι νέα; Μόλις 20 χρονών.
        Μωρέ δε θέλω να γκρινιάζω, ούτε με πειράζουν πολλά, όπως λες. Δεν είπα τίποτα που κούρεψες τα μαλλιά σου, ούτε που άλλαξες το άρωμα σου. Δεν σε πρήζω να φοράς ζακέτα, ούτε να μην τρέχεις στο δρόμο. Δε με νοιάζει που έφυγες, ούτε που κάθε τόσο γυρίζεις. Με νοιάζει που με κοιτάς και το μόνο πράγμα που εύχομαι, είναι να ξεχάσω.

Σε ένα κόσμο που καταρρέει, σε ένα φως που τρεμοσβήνει

Ποιος θα αρνηθεί την αλλαγή;

Άλλωστε τίποτα δε μας λείπει,

Η μελαγχολία είναι πολυτέλεια

Και εμείς μεθυσμένοι απολαμβάνουμε αυτά που χάνουμε.

Σε ένα κόσμο που μοιάζει με ποτάμι,

Οι άνθρωποι χάνονται,

Οι μνήμες αλλάζουν,

Και η λήθη παίρνει την εκδίκηση της.

Αλλά εμάς τίποτε δε μας λείπει,

Γιατί η μελαγχολία είναι πολυτέλεια.

Σε ένα κόσμο, που το εγώ μας κοστίζει χρυσάφι,

Ποιος θα θυσιαστεί για μας;

Ποιος θα γίνει ο ήρωας;

Ποιος θα μας σώσει;

Ποιος έχει τη δύναμη να αντισταθεί

Στην αλλαγή που κανένας δεν αρνιέται;

Σ’ αυτόν τον κόσμο τον δικό μας,

Οι ευκαιρίες ισχύουν για μια φορά.

Οι αποτυχίες αξίζουν για δέκα

Και η μελαγχολία είναι μια πολυτέλεια κρυφή.