Ξεκινήσαμε μαζί - άγνωστοι ακόμα - αυτό το ταξίδι.
Εσύ στο βουνό, εγώ στη θάλασσα,
εσύ στα σύννεφα και εγώ στη γη.
Πέσαμε ο ένας στον άλλον δυο-τρεις φορές, μα δεν κοιταχτήκαμε,
δυσκολευόμασταν να σταματήσουμε και από πίσω ερχόντουσαν και άλλοι.
Περπατούσαμε και περπατούσαμε και ελπίζαμε.
Δεν λαχταράγαμε παράδεισο, μόνο ένα καταφύγιο.
Εκεί ήρεμα να ζήσουμε, δίπλα-δίπλα άγνωστοι,
με την Αφάνεια και την Λήθη ιέρειές μας.
Αλλά ο δρόμος που πήραμε δεν τελείωνε.
Ονομάσαμε την ψευδαίσθηση ελπίδα
και πορευτήκαμε με αυτή.
Και κουραστήκαμε να περπατάμε.
Και σταματήσαμε. Και γνωριστήκαμε.
Έτσι βρεθήκαμε χαμένοι.
Θυσιάσαμε τις ψυχές μας, μοιράζοντας τες σε κομμάτια
και χαρίζοντας τες.
Γνωστοί μεταξύ γνωστών, άψυχοι και σκάρτοι ξεχάσαμε το καταφύγιο.
Φτιάξαμε μια πόλη,
μια πόλη που να ξελογιάζει και άλλους και άλλους,
μέχρι να μην υπάρχει ούτε ένας.
Να αδειάσουν οι δρόμοι, να αδειάσει ο κόσμος.
-Έτσι καταφέραμε να σε σκοτώσουμε και σένα, τελευταίε ταξιδιώτη.
