Το θέμα είναι να ξέρεις τι θέλεις. Να ξέρεις τι έχεις να δώσεις. Να ξέρεις τι θέλεις να δώσεις. Το πρόβλημα των ανθρώπων δεν είναι ότι δεν αγαπούν, είναι ότι το ξεχνάνε.
Αμνησία: Η μάστιγα της εποχής.Κάποιοι πίνουν για να ξεχάσουν, άλλοι τρώνε για να γεμίσουν και άλλοι πάλι προσπαθούν γενικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι διψούν και λαχταρούν για την αλήθεια. Ή έτσι νομίζουν. Όταν σκάει στα μούτρα τους όμως, θλίβονται και κρύβονται και πληγώνονται και αλλάζουν. Και είναι ανθρώπινο, αλλά ποια πληγή αξίζει τόσο, ώστε να αλλάξεις εσύ ο ίδιος; Τι είδους δύναμη δίνουμε στους άλλους; Και γιατί αφού τη δίνουμε και μας τη γυρίσουν πίσω, τους κατηγορούμε και τους χτυπάμε μέχρι να την ξαναδεχτούν; Αυτοί είμαστε; Τόσο εγωιστές ακόμα και στον πόνο; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και δίνουν μέχρι εκεί που θέλουν και όσο μπορούν; Έχουμε γεμίσει πληγές, που δημιουργούμε καθαρά για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανεπάρκειες. Ένας άνθρωπος φεύγει και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι τρόποι και κομπίνες για να τον αναγκάσουμε να γυρίσει πίσω, ακόμα και αν στην ουσία ικανοποιούμε πάλι τα δικά μας θέλω, τις δικές μας ανάγκες. Μη φύγεις πριν από εμένα. Μη με αφήσεις πριν να είμαι έτοιμος. Δε θα είμαι ποτέ έτοιμος. Ψέμματα. Κάποια στιγμή θα είσαι, κάποια στιγμή θα μπορείς να φύγεις. Και κάποια στιγμή θα το κάνεις.
Εκείνη την στιγμή, εκείνη τη βίαιη και σκληρή στιγμή, κλείσε τα μάτια και θυμίσου γιατί έφτασες εκεί, πως ξεκίνησες και πως ήθελες να γίνεις. Ποια επιλογή είναι αυτή που θα σε πονέσει περισσότερο; Η φυλάκιση ξένων ψυχών έτοιμων να πετάξουν ή μια πτήση προς κάτι άγνωστο, κάτι καινούργιο, κάτι έτοιμο να σου προσφέρει, να σε αγαπήσει και να σε θέλει μέχρι όσο αντέξετε; Πάντα για όσο αντέχετε.
Αμνησία: Η μάστιγα της εποχής.Κάποιοι πίνουν για να ξεχάσουν, άλλοι τρώνε για να γεμίσουν και άλλοι πάλι προσπαθούν γενικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι διψούν και λαχταρούν για την αλήθεια. Ή έτσι νομίζουν. Όταν σκάει στα μούτρα τους όμως, θλίβονται και κρύβονται και πληγώνονται και αλλάζουν. Και είναι ανθρώπινο, αλλά ποια πληγή αξίζει τόσο, ώστε να αλλάξεις εσύ ο ίδιος; Τι είδους δύναμη δίνουμε στους άλλους; Και γιατί αφού τη δίνουμε και μας τη γυρίσουν πίσω, τους κατηγορούμε και τους χτυπάμε μέχρι να την ξαναδεχτούν; Αυτοί είμαστε; Τόσο εγωιστές ακόμα και στον πόνο; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και δίνουν μέχρι εκεί που θέλουν και όσο μπορούν; Έχουμε γεμίσει πληγές, που δημιουργούμε καθαρά για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανεπάρκειες. Ένας άνθρωπος φεύγει και το μόνο που σκεφτόμαστε είναι τρόποι και κομπίνες για να τον αναγκάσουμε να γυρίσει πίσω, ακόμα και αν στην ουσία ικανοποιούμε πάλι τα δικά μας θέλω, τις δικές μας ανάγκες. Μη φύγεις πριν από εμένα. Μη με αφήσεις πριν να είμαι έτοιμος. Δε θα είμαι ποτέ έτοιμος. Ψέμματα. Κάποια στιγμή θα είσαι, κάποια στιγμή θα μπορείς να φύγεις. Και κάποια στιγμή θα το κάνεις.
Εκείνη την στιγμή, εκείνη τη βίαιη και σκληρή στιγμή, κλείσε τα μάτια και θυμίσου γιατί έφτασες εκεί, πως ξεκίνησες και πως ήθελες να γίνεις. Ποια επιλογή είναι αυτή που θα σε πονέσει περισσότερο; Η φυλάκιση ξένων ψυχών έτοιμων να πετάξουν ή μια πτήση προς κάτι άγνωστο, κάτι καινούργιο, κάτι έτοιμο να σου προσφέρει, να σε αγαπήσει και να σε θέλει μέχρι όσο αντέξετε; Πάντα για όσο αντέχετε.
