Πρόσεχε μην πέσεις!
Και έπεφτα. Και χαμογελούσες. Και γέλαγα μαζί σου.
Μην χοροπηδάς τόσο!
Και η φόρα γινόταν μεγαλύτερη. Και έπεφτα και πάλι γελούσες.
Σε κάθε πτώση, σε κάθε άλμα. Εσύ.
Δεν ξέρω τι να γράψω για σένα. Τίποτα δεν είναι αρκετό και τόσο όμορφο όσο ήσουν εσύ.
Όσο είσαι εσύ...
Στεκόμουν απέναντι σου. Συνήθιζες όταν πηγαίναμε εκκλησία να είσαι δίπλα μου κρατώντας μου το χέρι. Αστείο είναι που στέκομαι απέναντί σου τώρα. Δεν είναι;
Σου μίλαγα ώρα. Δεν απαντούσες. Τουλάχιστον κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
(Ο λόγος μου διαταγή πάντα έλεγες.)
Ξύπνα. Μη με προδώσεις τώρα. Ξύπνα!
Ίσως αν τα πω φωναχτά...Ίσως αν τα πω χίλιες, εκατομμύρια φορές, τότε να πιάσει.
Και τα λέω. Δεν σταματάω να τα λέω.
