Μένω Στρασβούργο

Καλημέρα

Είναι αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα της ημέρας που καθορίζουν τη διάθεση σου. Αυτά τα δευτερόλεπτα είναι πολύτιμα. Μάθε να τα αξιοποιείς.


Τα βλέφαρα πεταρίζουν. Μια δέσμη φωτός ξεφεύγει από την κουρτίνα και φωτίζει το μικρό δωμάτιο. Αλλάζεις πλευρά. Σφίγγεις ακόμα πιο σφιχτά το πάπλωμα και ελπίζεις να σου χαριστούν λίγα ακόμη λεπτά ύπνου. Κοιμάσαι. Οι Θεοί ήταν γενναιόδωροι μαζί σου σήμερα.

Ο βάναυσος ήχος τρυπά τα αυτιά σου. Κάνει κρύο, τα πάντα μουντά, τα φύλλα σε ένα τρελό αγώνα πάλης με τον αέρα. Ο αέρας κερδίζει. Είναι Οκτώβριος και μοιάζει σαν χθες, όταν ακόμα το δέρμα έλιωνε κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο. Νοσταλγείς, θυμάσαι, ονειροπολείς και ρεμβάζεις. Κάθε μέρα, με την ίδια ρουτίνα αναμνήσεων γεμίζεις ζωή. Να θυμάσαι για να ζεις.

Νιώθεις παγιδευμένη. Δεν μπορείς να κουνηθείς. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Σαν ένα χέρι να σε φιμώνει. Προσπαθείς να ελευθερωθείς. Ενοχλείσαι. Ανοίγεις τα μάτια. Ένα πλάσμα. Τι κάνει εδώ; Τι γλώσσα μιλάει; Δαγκώνει; Καλύτερα μην το ξυπνήσεις. Προσπαθείς να επεξεργαστείς ντροπαλά τα χαρακτηριστικά του, μόνο και μόνο για να τα θυμηθείς αργότερα, όταν τα περιγράφεις. Ωχ, νομίζω πως ξυπνάει. Κάνε πως κοιμάσαι! Κάνε πως κοιμάσαι! Τα μάτια! Κλείσε τα μάτια!