Είναι το συναίσθημα που έχεις όταν βλέπεις μια μηχανή να χάνει τον
έλεγχο. Αυτή η στιγμή που δεν ξέρεις αν ο άνθρωπος θα κουνηθεί ή αν
είναι νεκρός. Το διάστημα αυτό είναι κενό. Είναι το απόλυτο τίποτα.
Παρακαλάς να κουνηθεί, αυτό μόνο μπορείς να κάνεις. Αν κουνηθεί, νιώθεις
ότι βοήθησες και εσύ σε αυτό. Αν δεν κουνηθεί, λες δεν ήταν στο χέρι
σου. Αυτό σκεφτόμουν στο πλοίο, καθώς ερχόμουν.
Μετακόμισα. Πάλι. Έβλεπα το νησί, που τόσο μίσησα και λάτρεψα, πίσω μου. Ένιωθα το ίδιο αυτό κενό συναίσθημα. Το απόλυτο τίποτα. Μόνο που ακόμα δεν ξέρω αν ο άνθρωπος ζει ή όχι. Άδειασα το δωμάτιο μου, κατέβασα τις φωτογραφίες των ανθρώπων μου και τα ραβασάκια της συγκατοίκου τύπου "Βγάλε τα φασολάκια από το ψυγείο" και καρδούλες. Μικρές, μικροσκοπικές στιγμές, αυτό είναι. Τα πάντα αυτό είναι.
Αν με ρωτάς αν έζησα φοιτητικά χρόνια, θα σου απαντήσω όχι. Αν με ρωτάς αν έζησα όπως ήθελα, θα σου απαντήσω ναι. Έζησα όπως ήθελα. Απέκτησα την ελευθερία που ήθελα και μετά την σιχάθηκα.
Το μόνο που με πείραξε είναι που έδωσα τα κλειδιά μου. Αγαπάς ό,τι μισείς και μισείς ό,τι αγαπάς. Αυτή είναι η μαγεία των ανθρώπων. Όσο για τις καινούργιες αρχές, αυτές δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν ποτέ.
Το κακό όταν τελειώνει κάτι είναι ότι πάντα είναι οριστικό. Όσο για το νησί πάντα θα θέλω μία ακόμα βόλτα, εκεί δίπλα στη θάλασσα. Μια βόλτα τόσο μεγάλη που θα ματώσουν τα πόδια μου και όταν ύστερα από χρόνια τα κοιτάω να βλέπω ακόμα τα σημάδια της. Έτσι να τα χαϊδεύω με στοργή και να λέω ότι κάποτε υπήρξα και εκεί.
Μετακόμισα. Πάλι. Έβλεπα το νησί, που τόσο μίσησα και λάτρεψα, πίσω μου. Ένιωθα το ίδιο αυτό κενό συναίσθημα. Το απόλυτο τίποτα. Μόνο που ακόμα δεν ξέρω αν ο άνθρωπος ζει ή όχι. Άδειασα το δωμάτιο μου, κατέβασα τις φωτογραφίες των ανθρώπων μου και τα ραβασάκια της συγκατοίκου τύπου "Βγάλε τα φασολάκια από το ψυγείο" και καρδούλες. Μικρές, μικροσκοπικές στιγμές, αυτό είναι. Τα πάντα αυτό είναι.
Αν με ρωτάς αν έζησα φοιτητικά χρόνια, θα σου απαντήσω όχι. Αν με ρωτάς αν έζησα όπως ήθελα, θα σου απαντήσω ναι. Έζησα όπως ήθελα. Απέκτησα την ελευθερία που ήθελα και μετά την σιχάθηκα.
Το μόνο που με πείραξε είναι που έδωσα τα κλειδιά μου. Αγαπάς ό,τι μισείς και μισείς ό,τι αγαπάς. Αυτή είναι η μαγεία των ανθρώπων. Όσο για τις καινούργιες αρχές, αυτές δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν ποτέ.
Το κακό όταν τελειώνει κάτι είναι ότι πάντα είναι οριστικό. Όσο για το νησί πάντα θα θέλω μία ακόμα βόλτα, εκεί δίπλα στη θάλασσα. Μια βόλτα τόσο μεγάλη που θα ματώσουν τα πόδια μου και όταν ύστερα από χρόνια τα κοιτάω να βλέπω ακόμα τα σημάδια της. Έτσι να τα χαϊδεύω με στοργή και να λέω ότι κάποτε υπήρξα και εκεί.
