Η συμβουλή της ημέρας.

Η μοναξιά είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Όχι γιατί δημιουργεί μελαγχολικά και αντικοινωνικά συναισθήματα. Δηλαδή... και αυτό καλό δεν είναι. Αλλά εγώ μιλάω για το χειρότερο· αυτό το αίσθημα αμφιβολίας που σε κατακλύζει  την στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο μόνος αισθάνεσαι. 

Αυτό είναι το χειρότερο. Αμφιβάλλεις για τα πάντα. Δεν ξέρεις ποιος φταίει, δεν ξέρεις τι φταίει, κοιτάς καχύποπτα τους γύρω σου και αναρωτιέσαι: Είναι στα αλήθεια τόσο λίγοι; Ή εγώ έχω το πρόβλημα; Και εδώ είναι όλη η ουσία. Έχουμε ενοχοποιήσει τη μοναξιά. Τη φοβόμαστε. Θεωρούμε ότι το αίσθημα της μοναξιάς μας τοποθετεί κατευθείαν στην κατηγορία των  κοινωνικά παράσιτων και ανίκανων προσαρμογής.

Ειλικρινά, κοιτάω γύρω μου και βλέπω τόσα κενά βλέμματα σε τόσο γεμάτες αίθουσες. Μόνο θλίψη και απόγνωση με κάνουν να νιώθω. Έχω την ανάγκη να τους κρατήσω το χέρι και να τους πω: "Δεν χρειάζεται να είσαι εδώ. Φύγε." Όμως, μένουν όπως έμενα και εγώ καρφωμένη στην καρέκλα μου και έπινα το ένα ποτό μετά το άλλο, μέχρι να ξεμείνω από λεφτά ή από συνείδηση.

Θυμάμαι κάποιον να λέει και το έχω κρατήσει: "Ποτέ δεν είναι κάποιος πραγματικά μόνος, όταν έχει έστω και έναν άνθρωπο που αισθάνεται τόσο μόνος όσο εκείνος." Μου άρεσε. Το κράτησα και το κρατάω και το μοιράζομαι μαζί σας.

Να μάθετε να νιώθετε καλά όσο είστε μόνοι, αλλά να νιώθετε καλύτερα όταν είστε με τους ανθρώπους σας. Αυτούς τους τελευταίους, σας ορκίζομαι,  δε θα τους βρείτε στις τόσο γεμάτα άδειες αίθουσες. Θα τους βρείτε όταν σηκωθείτε από την καρέκλα, βγείτε έξω και πάτε να καθίσετε στο αγαπημένο σας παγκάκι. Εκεί κάπου θα κρύβεται η συντροφιά σας, εκεί κάπου θα βρίσκεται ο άνθρωπος που αισθάνεται τόσο μόνος όσο εσείς. Πείτε του ένα γεια. Δε δαγκώνει. Μάλλον.

Forever trusting who we are

Aν υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθουμε στην ζωή αυτή που ζούμε είναι να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Όχι σ'αυτά που προσδωκούμε, όχι στα σχέδια ή στα όνειρα μας, αλλά σε αυτό που είμαστε. Αν δεν ξέρεις τι είσαι, μάθε. Αν φοβάσαι να μάθεις, τόλμα. Τίποτα πιο απελευθερωτικό και αγνό από το να ξεγυμνώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι ένα μικρό θαύμα, γεμάτο τόσες πολλές ατέλειες που αγγίζει την τελειότητα.  

Φαντάζομαι ότι το να είναι κάποιος τέλειος έχει τη δική του μαγεία. Σωστές αναλογίες, σωστοί τρόποι, σωστές αντιλήψεις, σωστή συμπεριφορά. Κάτι καθώς πρέπει, κάτι τέλειο... Πρέπει να προσφέρει κάτι αυτή η τελειότητα, όχι;

Δεν ξέρω, εμένα μου αρέσουν οι ατέλειες. Αυτό το τέλειο χάος, μου παρέχει αυτό που ζητάω, τάξη.

Είναι τόσο περίεργο πως κάποιοι τόσο ελλαττωματικοί, δυσλειτουργικοί και χαλασμένοι άνθρωποι μπορούν να σε φτιάξουν, να σε αναβαθμίσουν σε ένα νέο μοντέλο, ανθεκτικό σε βλάβες και ιούς και με ένα τοίχος προστασίας ικανό να αντέξει κάθε βολή και κάθε "βλήμα".

Όταν είσαι μικρός σκέφτεσαι την τέλεια ζωή, το τέλειο σπίτι με τους τέλειους ανθρώπους. Εγώ από μικρή έβαζα τρικλοποδιές και εμπόδια στα όνειρα μου, έτσι για να είμαι έτοιμη για κάθε εκδοχή. Έμαθα να αγαπώ τους αδύναμους και προβληματικούς ανθρώπους, γιατί είχαν αυτό που δεν είχα,  εμπειρίες. Είχαν τη δύναμη να είναι εκεί, δεν είχε σημασία αν στέκονταν ή αν ήταν καθηλωμένοι, αν περπατούσαν, κούτσαιναν ή απλώς μπουσουλούσαν. Ήταν εκεί.

Θα ήθελα να ήμουν τέλεια, αν είχα την επιλογή ναι, θα την διάλεγα. Θα γινόμουν τέλεια. Αλλά ποτέ δε θα άφηνα αυτά τα συντρίμμια των ανθρώπων να φύγουν μακριά μου. Θα τα κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου και θα άκουγα μέχρι να μην έμενε τίποτα κρυφό ανάμεσα μας και θα μάθαινα. Όσο ζούσα, θα μάθαινα.