Η μοναξιά είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Όχι γιατί δημιουργεί μελαγχολικά και αντικοινωνικά συναισθήματα. Δηλαδή... και αυτό καλό δεν είναι. Αλλά εγώ μιλάω για το χειρότερο· αυτό το αίσθημα αμφιβολίας που σε κατακλύζει την στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο μόνος αισθάνεσαι.
Αυτό είναι το χειρότερο. Αμφιβάλλεις για τα πάντα. Δεν ξέρεις ποιος φταίει, δεν ξέρεις τι φταίει, κοιτάς καχύποπτα τους γύρω σου και αναρωτιέσαι: Είναι στα αλήθεια τόσο λίγοι; Ή εγώ έχω το πρόβλημα; Και εδώ είναι όλη η ουσία. Έχουμε ενοχοποιήσει τη μοναξιά. Τη φοβόμαστε. Θεωρούμε ότι το αίσθημα της μοναξιάς μας τοποθετεί κατευθείαν στην κατηγορία των κοινωνικά παράσιτων και ανίκανων προσαρμογής.
Ειλικρινά, κοιτάω γύρω μου και βλέπω τόσα κενά βλέμματα σε τόσο γεμάτες αίθουσες. Μόνο θλίψη και απόγνωση με κάνουν να νιώθω. Έχω την ανάγκη να τους κρατήσω το χέρι και να τους πω: "Δεν χρειάζεται να είσαι εδώ. Φύγε." Όμως, μένουν όπως έμενα και εγώ καρφωμένη στην καρέκλα μου και έπινα το ένα ποτό μετά το άλλο, μέχρι να ξεμείνω από λεφτά ή από συνείδηση.
Θυμάμαι κάποιον να λέει και το έχω κρατήσει: "Ποτέ δεν είναι κάποιος πραγματικά μόνος, όταν έχει έστω και έναν άνθρωπο που αισθάνεται τόσο μόνος όσο εκείνος." Μου άρεσε. Το κράτησα και το κρατάω και το μοιράζομαι μαζί σας.
Να μάθετε να νιώθετε καλά όσο είστε μόνοι, αλλά να νιώθετε καλύτερα όταν είστε με τους ανθρώπους σας. Αυτούς τους τελευταίους, σας ορκίζομαι, δε θα τους βρείτε στις τόσο γεμάτα άδειες αίθουσες. Θα τους βρείτε όταν σηκωθείτε από την καρέκλα, βγείτε έξω και πάτε να καθίσετε στο αγαπημένο σας παγκάκι. Εκεί κάπου θα κρύβεται η συντροφιά σας, εκεί κάπου θα βρίσκεται ο άνθρωπος που αισθάνεται τόσο μόνος όσο εσείς. Πείτε του ένα γεια. Δε δαγκώνει. Μάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου