Aν υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθουμε στην ζωή αυτή που ζούμε είναι να
πιστεύουμε στον εαυτό μας. Όχι σ'αυτά που προσδωκούμε, όχι στα σχέδια ή
στα όνειρα μας, αλλά σε αυτό που είμαστε. Αν δεν ξέρεις τι είσαι, μάθε.
Αν φοβάσαι να μάθεις, τόλμα. Τίποτα πιο απελευθερωτικό και αγνό από το
να ξεγυμνώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι ένα μικρό θαύμα, γεμάτο
τόσες πολλές ατέλειες που αγγίζει την τελειότητα.
Φαντάζομαι ότι το να είναι κάποιος τέλειος έχει τη δική του μαγεία. Σωστές αναλογίες, σωστοί τρόποι, σωστές αντιλήψεις, σωστή συμπεριφορά. Κάτι καθώς πρέπει, κάτι τέλειο... Πρέπει να προσφέρει κάτι αυτή η τελειότητα, όχι;
Δεν ξέρω, εμένα μου αρέσουν οι ατέλειες. Αυτό το τέλειο χάος, μου παρέχει αυτό που ζητάω, τάξη.
Είναι τόσο περίεργο πως κάποιοι τόσο ελλαττωματικοί, δυσλειτουργικοί και χαλασμένοι άνθρωποι μπορούν να σε φτιάξουν, να σε αναβαθμίσουν σε ένα νέο μοντέλο, ανθεκτικό σε βλάβες και ιούς και με ένα τοίχος προστασίας ικανό να αντέξει κάθε βολή και κάθε "βλήμα".
Όταν είσαι μικρός σκέφτεσαι την τέλεια ζωή, το τέλειο σπίτι με τους τέλειους ανθρώπους. Εγώ από μικρή έβαζα τρικλοποδιές και εμπόδια στα όνειρα μου, έτσι για να είμαι έτοιμη για κάθε εκδοχή. Έμαθα να αγαπώ τους αδύναμους και προβληματικούς ανθρώπους, γιατί είχαν αυτό που δεν είχα, εμπειρίες. Είχαν τη δύναμη να είναι εκεί, δεν είχε σημασία αν στέκονταν ή αν ήταν καθηλωμένοι, αν περπατούσαν, κούτσαιναν ή απλώς μπουσουλούσαν. Ήταν εκεί.
Θα ήθελα να ήμουν τέλεια, αν είχα την επιλογή ναι, θα την διάλεγα. Θα γινόμουν τέλεια. Αλλά ποτέ δε θα άφηνα αυτά τα συντρίμμια των ανθρώπων να φύγουν μακριά μου. Θα τα κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου και θα άκουγα μέχρι να μην έμενε τίποτα κρυφό ανάμεσα μας και θα μάθαινα. Όσο ζούσα, θα μάθαινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου