Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Η πιο όμορφη θέα

Η πιο όμορφη θέα είναι αυτή που  λαχταράς να δεις μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Μπορεί να μην την έχεις δει ποτέ με τα ίδια σου τα μάτια. Μπορεί να στην έχουν περιγράψει, μπορεί να την έχεις δει σε μία φωτογραφία ή σε ένα πίνακα, ή ακόμα και σε ένα όνειρο.

Η αγαπημένη μου θέα είναι η Αθήνα από ψηλά. Αυτό το ολόφωτο χάος γεμάτο πράσινο και μπετό, τόσο άτακτα δομημένο, που μοιάζει σαν την πρώτη ζωγραφιά ενός νηπίου. Η Αθήνα είναι η πόλη μου, η Αθήνα είναι οι άνθρωποι μου, η Αθήνα είναι το σπίτι μου.

Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα. Σήμερα είμαι χαρούμενη. Σήμερα κοιμήθηκα με την μητέρα μου στο ίδιο κρεβάτι σαν όπως τότε που ήμουν μικρή. Σήμερα έφτιαξα πρωινό στον αδελφό μου και το μεσημέρι έφαγα στο τραπέζι με τον παππού μου, ενώ η γιαγιά μου μίλαγε ακατάπαυστα. Σήμερα μίλησα με τον μπαμπά μου, ο οποίος γκρίνιαζε που δεν μπορούσε να είναι εκεί. Σήμερα θα δω τους ανθρώπους μου, στα μέρη μου. Και είμαι χαρούμενη. Μπορεί σε λίγες μέρες να κλάψω, να γκρινιάξω, να τσακωθώ. Αλλά σήμερα είμαι ευτυχισμένη. Και εύχομαι και εσείς να είστε ευτυχισμένοι. Αχ σας το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.

https://www.youtube.com/watch?v=BW9Fzwuf43c

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Oversharing και άλλες τέτοιες πρακτικές

-Παρακαλώ... Περάστε. Καθίστε...
-Να καθίσω εδώ;
-Εεε, θα προτιμούσα να καθόσασταν στον καναπέ...
-Μάλιστα
 Και τώρα μίλα...  Γιατί χαμογελάει; Μου φαίνεται περίεργος. Ποιος άνθρωπος φοράει πράσινη γραβάτα με μπλε κουστούμι. Κάτι πρέπει να πηγαίνει λάθος. Συνεχίζει να χαμογελάει.
-Μιλήστε μου. Τι σας φέρνει εδώ;
Και κάπως έτσι θέλω να φύγω. Όχι απλώς να φύγω, να τρέξω μέχρι να νιώσω τα πόδια μου να ξεκολλάνε από το κορμί μου.
-Να... Έχω ένα πρόβλημα...
Σταματάω να μιλάω. Ο τύπος με κοιτάει περίεργα.
-Πείτε μου. Ίσως να μπορώ να σας βοηθήσω.
  Παίρνω ανάσα.
-Να, έχω ένα πρόβλημα με την κάρτα μου. Δε βγάζει χρήματα. Ήθελα το Σάββατο να πάω θέατρο και έλεγε "η κάρτα σας απορρίφθηκε, προσπαθήστε ξανά" και προσπάθησα ξανά και ξανά και ξανά και έχασα την παράσταση. Ήθελα να την δω αυτή την παράσταση και την έχασα εξαιτίας της ρημάδας της κάρτας. Εξαιτίας ΣΑΣ έχασα την παράσταση. Σας θεωρώ προσωπικά υπεύθυνο. Νιώθω εξοργισμένη από εσάς και την εξυπηρέτηση σας. Που είναι ο υπεύθυνος; Χήρα γυναίκα να με εμποδίζετε να βγω έξω. ΕΣΕΙΣ ΦΤΑΙΤΕ. Μου στερήσατε το βράδυ μου. Νιώθω εξαπατημένη και... και... Ο υπάλληλος γουρλώνει τα μάτια του, προσπαθεί να παρακολουθήσει.
-Και...ΜΟΝΗ. Και δηλαδή τι νιώθω; Είμαι. Ξέρετε αυτές τις σκηνές στις ταινίες, που δεν έχουν λόγια παρά μόνο ενα θλιβερό κακομοίρη να πίνει και να κλαίει και στο βάθος μουσική; Ε, αυτός ο κακομοίρης είμαι εγώ. Δεν είναι ότι δεν μιλάω σε κανένα ή ότι κλαίω συνέχεια. Καλά, εντάξει κλαίω συνέχεια, αλλά με καταλαβαίνετε, όχι; Τα είχα όλα. Δουλειά, σπίτι, άντρα. Τώρα δεν μου έμεινε κάτι. Όχι πως τα έχασα όλα με τη μία, το έβαλα το χεράκι μου. Αλλά φεύγει το ένα και καταρρέουν όλα. Όχι; Νομίζω πως έτσι πάει. Τουλάχιστον στην περίπτωση μου έτσι έγινε. Τι με κοιτάτε λοιπόν σαν εξωγήινος; Ο υπάλληλος αποσβολωμένος σφίγγει τη γραβάτα του και προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία του, δαγκώνοντας τα χείλη του.
 - Χαμογελάτε; Γιατί χαμογελάτε; Ξέρετε μου φαίνεται τόσο περίεργο που χαμογελάτε, θυμάμαι το έκανα παλιά και εγώ, τότε ανέμελη κοπέλα που ήμουν. Αχ, είχα τόση ζωή μέσα μου και χαρά... Αχ, μοίραζα τόση χαρά. Έπρεπε να με βλέπατε. Ποιος μου πήρε την χαρά μου; Ή μήπως έφυγε μαζί του; Ξέρετε τι μπορεί να συνέβη;
 -Σε ποιόν; απαντάει ο υπάλληλος αποσβολωμένος.
-Στην κάρτα μου! Δε με παρακολουθείτε; 
-Προσπαθώ...
-Όχι δεν προσπαθείτε! Και γιατί να το κάνετε άλλωστε! Καλή σας μέρα! 
 Ένιωθα το βλέμμα του να με τρυπάει στην πλάτη, καθώς έβγαινα με λύσσα έξω στο δρόμο. Αχ, αυτή η ανακούφιση. Σήμερα χήρα, αύριο ναρκομανής, μεθαύριο; Ποιος ξέρει. Είσαι τρελή, είπα κοιτάζοντας τον εαυτό μου στην βιτρίνα ενός διπλανού καταστήματος. 

ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ!