Και αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ αυτή η λύτρωση που μου υποσχέθηκες κάποτε.
Αν όντως τα λάθη μας είναι ανακλητά και αν τα πάντα διορθώνονται.
Αν θα φτάσουμε ξανά στην αρχή, εκεί που τα χαμόγελα ήταν αγνά και αυθόρμητα.
Όταν ακόμα κοιταζόμασταν στα μάτια, με το βλέμμα καρφωμένο, δίχως πετάρισμα, δίχως αποστροφή.
Φοβάμαι μην σε χάσω. Σχεδόν στο ουρλιάζω.
Πιο πολύ με φοβίζει η σκέψη, παρά η εικόνα.
Παλεύω με τον εαυτό μου, να μην το αφήσω. Παλεύω και χάνω.
Κάθε μάχη μοιάζει ήδη γραμμένη στα πρακτικά ως ήττα και για τους δυο μας.
Χάνουμε το εμείς, βρίσκουμε το εγώ.
Και μπερδεύομαι, και συγχύζομαι και δεν έχω εσένα την πυξίδα να μου δείξει το βορρά.
Και αναγκάζομαι και ψάχνω μόνη μου και βρίσκω πράγματα, πράγματα που δε μου έδειξες εσύ, πράγματα ξένα που είναι πιο οικεία και πιο δικά μου. Και θέλω να στα δείξω, θέλω να τα μοιραστώ, μα η ομορφιά χάθηκε και έγινε σκόνη και άναψαν φωτιές και καήκαμε.
Και τώρα μόνο στάχτη. Και εσύ μακριά, να χάνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου